15 juni - De 'Glitterati of Tokyo' en Louis Vuitton

Je doet jonge Japanners nergens zoveel plezier mee, als met een wild feest en een tas van Louis Vuitton. Wie verzint het! Ik vind de kleur niet mooi, het ontwerp saai en begrijp de ophef over het merk niet. Maar het is een feit: zónder Louis Vuitton tas - hoe klein ook - hoor je er hier niet bij.
Het gaat zelfs zover dat ook de papieren versie, alleen verkrijgbaar in de winkel na een aankoop, standing heeft. Ik zie er vaak vrouwen mee pronken in de metro. Mijn Japanse bovenbuuv heeft er zelfs een onder een bijzettafeltje staan...(!) Inmiddels schijnt de Japanse markt goed te zijn, voor ongeveer de helft van de wereldwijde omzet van het merk.
Nou wil het toeval dat de Amerikaanse marketingmanager van LV bij mij om de hoek woont. Een twee meter lange beauty met een woeste Nicole Kidman-haardos en een parelwitte lach. Ze nodigde onlangs een handvol buurtgenoten en mij en Bert uit voor hét LV-discofeest, ter ere van de nieuwe kledinglijn, ontworpen door Marc Jacobs. Toen ik de goudkleurige uitnodiging in handen kreeg, bevond ik me weer in ‘The Devil Wears Prada’-sferen, het boek dat ik onlangs heb verslonden. Ha! Binnen afzienbare tijd zou de wereld van Glitter&Glamour en ongekende pretenties, niet louter meer een belevenis op papier zijn.
Wat een discofeest al niet wakker maakt in veertig plussers...Hét gesprek van de dag ging over ´de beste outfit’. Tweedehands winkels werden belaagd om die ene, sexy jurk op de kop te tikken of de strakke John Travolta broek mét zwart overhemd. Ook Tokyo Hands - de Japanse Hema die nepwimpers,-borsthaar en feestpruiken verkoopt - deed goede zaken. En in de buurt was sprake van een ware een revival van de Bee Gees en Donna Summer.
Mijn bling-bling vriendin Fie Momma mocht niet ontbreken; na zware onderhandelingen stond Bert zijn plaats aan haar af. Uitgedost met een witte bebobpruik - Fie heeft al Farah Farcett-achtige krullen dus mocht ‘als zichzelf’ mee - en behangen met een karrenvracht aan glitters, togen we in speciale bussen naar een afgelegen park. Daar verrees een futuristische, glazen koepel - speciaal neergezet voor dit feest - waarin blauwe en paarse lichtbundels vrij spel hadden.
Omdat het zo leuk was voor het contrast werd de koepel omringd door Zwitserse Chalets die vooral dienst deden als opslagplaats voor Champagne. Japanse celebs gaven in de zwoele avondlucht interviews aan verschillende tv-ploegen. Wie echt van betekenis was in de Japanse glamourwereld, mocht niet ontbreken. Fie, die alles fotografeerde, dirigeerde me naar een zorgvuldig gestyled koppeltje, waar ik tussen moest gaan staan. We hebben nog lang gelachen om hun verbijsterde gezichten, toen ze werden overvallen door een witte suikerspin.

In de glazen bol lagen een stuk of drie, goudkleurige bars, waar uitsluitend Champagne, coctails en andere sterke dranken werden geschonken. Een biertje was volgens mij niet eens te krijgen. Omringd door bloedmooie, oosterse vrouwen stonden de oerdegelijke LV-kopstukken in pak, met hun Japanse zakenrelaties te toasten in de verhoogde ‘VIP Lounge’. Ongetwijfeld was hier ook Marc Jacobs, die wereldberoemd is maar die ik nog niet zou herkennen, al kreeg ik duizend dollar. Zenuwachtige beveiligingsmannen met headsets op, hielden vanaf krukjes de boel in de gaten
Op de dansvloer met de grootste discobal allertijden, gingen de modellen helemaal los, gekleed in de ‘comfy-chic-outfits’ van LV, die ze zojuist hadden geshowd aan een select gezelschap. Ze deden met denken aan wild rondspringende veulens met lange, veel te dunnen benen. Het leek alsof ze niet goed raad wisten met hun lichaam. Iedere vrouwelijke vorm ontbrak, tot grote teleurstelling van vriend B., die zich er enorm had verheugd op een flirt met een van de dames. Ondertussen reden gastvrouwen in minuscule rokjes, af en aan met bladen hapjes. Welcome to the pleasure-dome!
´Leuke pruik heb je op’, klonk het opeens in het Nederlands. Pardon? Een jolige figuur met een groot hoofd en een vuurrood kuifje, stelde zich voor als Laurens. De taxichauffeur uit Friesland was overgevlogen door zijn blonde vriendin, een van de mannequins, die opereerde onder de artiestennaam Querelle. Hij zat al dagen in een hotel in het drukke uitgaanscentrum Shibuya en vond Tokyo geweldig. ‘Ik heb geen uitnodiging maar kom overal binnen. Ik roep gewoon om Brian en dan gaan alle deuren open’....Die moeten we onthouden...Bij nader inzien vond deze Joris Driepinter ons toch niet zo spannend als we er vanuit de verte uitzagen en hij verdween dan ook snel naar zijn blonde godin. Wij hadden een beetje medelijden met Laurens, die na het feest gewoon weer op de taxi moest in Leeuwarden of all places...
Mannen verkleed als geisha’s, Willy Wonka’s, halve indianen, ruimtewezens en figuren getooid met hoeden, bedekt met mos en een gewei...het kwam allemaal voorbij gemarcheerd. De meeste vrouwen hadden zo min mogelijk aan en balanceerden, zonder uitzondering, op onwaarschijnlijk hoge naaldhakken. It was all about sex, drinks and disco...en vast ook wat pilletjes en snuifjes, maar het ging me te ver om iedereen diep in de ogen te kijken. Niemand ontsnapte aan Fie’s camera. De Japanners op hun beurt, wilden ons steeds vastleggen op film of foto. Wat dat betreft zijn feestgangers hier - wij niet uitegzonderd - echte exhibitionisten: waar je ook komt, ze staan elkaar altijd te fotograferen.
Het wachten was op niemand minder dan Grace Jones. Het werd een beschamende vertoning. De diva kwam om twaalf uur ’s nachts eindelijk op, verkleed als schandknaap en blérde wat in de microfoon, waar een enorme galm uitkwam. Na vier galmende liederen - llllaaaa vvviiiieee eeennn rrrooossseee - hoepelde ze gelukkig op en kon de echte disco losbarsten. Er was geen houden meer aan, zelfs de VIP’s werden uit hun lounge verdreven door wild bewegende lichamen...hoogtepunt van de avond bleek niet de voor tienduizenden dollars overgevlogen Jones te zijn, maar de muziek van de onbetwistbare king of pop: Michael Jackson.
Toen de eerste laveloze Japanners languit op de vloer belandden en daar onbewegelijk bleven liggen en we er inmiddels een danssessie van een paar uur op hadden zitten, zijn we moe maar voldaan teruggestrompeld naar de bussen. Het hele partijtje kostte naar verluidt zo’n 5 miljoen dollar. Maar bleek niet geheel naar tevredenheid te zijn verlopen...De modekoningin van China kon niet vooraan zitten tijdens de modeshow en had het pand diep beledigd verlaten, na twaalven hadden de barkeepers alleen nog maar Magnum Champagne mogen schenken maar waren dat vergeten en de VIP Lounge was niet VIP genoeg geweest, vonden de LV-kopstukken...Maar de Japan Times had het een paar dagen later vooral over de ‘Glitterati of the Tokyo fashion world, dancing on the catwalk’. Ha! De 'Glitterati of Tokyo': dat waren wij...voor één nacht.
Foto: Fie Momma