27 mei 2014 - Kroketten op Yongkang Lu
Als ik richting de Oriënt ga neem ik me altijd voor om alleen maar van de Aziatische keuken te genieten, op een broodje ‘s ochtends na.
Maar na een week van Indiase curry’s, kommen noedesoep, knapperige Chinese groenten uit de wok, gekruid schapenvlees van de Oeigoeren en hete visschotels uit Sichuan…slaat de verzadiging toe. Alsof er een knop omgaat, snak ik opeens naar een blad sla, pasta bolognese, een pizza of een andere vette westerse hap.
Geen probleem, Shanghai beschikt nu ook over een snackwalhalla: de Yongkang Lu.
Drie jaar geleden was het nog een zieltogend straatje met vage winkels, galeries en ongezellige eettentjes. Om de paar maanden wisselden de zaken van eigenaar; en dat was geen goed teken. Bovendien lag de Yongkang Lu in een echte Chinese volksbuurt, waar rijst en groente op de straatmarkt werden gekocht. En waar naar hartelust spelletjes Mahjong werden gespeeld. Of een kaartje werd gelegd. Niemand ging er in een cafe zitten
En wie zin had in een stuk vlees, liet ter plekke een kip de nek omdraaien door een ondernemer die een kooi met pluimvee achterop zijn brommer had gezet. Evenals een pan met kokend water, waarin de kip een paar minuten werd ondergedompeld voordat hij werd geplukt. Verser bestond niet.
Niet afgeschrikt door deze onwesterse praktijken en gelokt door de lage huren, openden een paar westerse horecaondernemers met visie en een goed gevoel voor timing, er toch een paar trendy barretjes. En die trokken als magneten weer anderen aan.
Nu lijkt de hele wereld neergestreken te zijn op de Yongkang Lu: de Zuid-Afrikaanse winery Cape Grape, Petit Bistro Pastis, bierparadijs Old Bubbles en er zit zelfs een Bavaria-bar. En ja, daar hebben ze toevallig ook kroketten en andere bittergarnituur. God zij gedankt en geprezen…
Rond borreltijd kun je in de Yongkang Lu over de hoofden lopen en sommige locals noemen de plek inmiddels ‘the new centre of the universe.’ Het concept is slim: ook bars waar alleen drank wordt geschonken hebben menukaarten van de restaurantjes op tafel liggen. Klanten kunnen er alles bestellen. Voortdurend lopen er dan ook serveersters op en neer met kaasplateau’s, pizza’s, sushi, hamburgers en borden frites.
Om de paar meter hangt er een TV, half op straat. En zo kwam het dat ik op een zwoele lenteavond in mei opeens met Chinezen, Britten en Nederlanders op een stoep in Shanghai, zat te kijken naar een rugbywedstrijd in Australië. Terwijl ik aan een Zuid-Afrikaanse Chardonnay nipte en me te buiten ging aan Hollandse kroketten; ik had het slechter kunnen treffen.
Chinese gezinnen uit de buurt zochten die een beetje verkoeling en wandelden langs. Bejaarden die hun schamele pensioen wilden aanvullen, brachten bossen bloemen aan de man. Elektrische scooters leverden continue nieuwe watercontainers af. En motorrijders kwamen langs op grote Jialing’s en Oldtimers met zijspan, waar ze trots mee pronkten.
Maar om tien uur s’ avonds was het opeens voorbij. Om de bewoners boven de bars te ontlasten, en een volksopstand te voorkomen, moesten alle bezoekers exact op dat tijdstip naar binnen en gingen de schuifpuien dicht. Geen bareigenaar die het in zijn hoofd haalde om deze regel te overtreden. De Chinese autoriteiten stellen eigengereidheid gedrag immers niet op prijs. Noch lallen, schreeuwen op straat of wildplassen. En dus was de ‘new centre of the universe’ rond half elf ’s avonds al in duisternis gehuld. In afwachting van het volgende ‘happy hour’ dat in de Yongkang Lu al om 16:00 uur begint....